నాకు గుర్తున్న చిన్నప్పటి దేవుడు

నాకు గుర్తున్న చిన్నప్పటి దేవుడు (పుట్టింది 1984, ఒక పదేళ్లు చిన్నతనం అనుకుందాం)

మొదటి ఐదేళ్లు ఏమి గుర్తులేదు. ఎవరికీ గుర్తుండదు అనుకుంటాను. ఎవరెవరు ముద్దులు పెట్టారు, ఎవరెవరు ఎత్తుకున్నారు, ఎవరిమీద చుచ్చు పోసామో ఏదీ గుర్తుండదు. అమ్మ వాళ్ళు ఎప్పుడైనా సరదాగా చెప్పుకుంటే తప్ప మనకి తెలీదు. కాని మనం ఎప్పుడైతే బడిలో చేరుతామో అప్పటినుండి అన్నీ గుర్తుంటాయి. దానివల్ల నాకు తెలిసిదేమిటంటే కష్టాలు మొదలైన తర్వాత గుర్తుపెట్టుకోవటం మొదలుపెడతాం అని.

అలా గుర్తున్న వాటిల్లో మొదటిది: నా చిన్నప్పుడు అమ్మానాన్నలతో తిరుపతి వెళ్ళాను. అక్కడ నాకు దర్శనం చేసుకున్నది గుర్తులేదు. వరుసలో నిలబడింది గుర్తులేదు. ఆకరికి తిరుపతి లడ్డు కూడా గుర్తులేదు. గుర్తుంది ఒక్కటే రంగులరాట్నం. మొదటిసారిగా చూసాను. మొత్తం లైట్లు వేసి రంగులు తిరుగుతువుంటే చూడముచ్చటేసింది. విచిత్రం ఏమిటంటే ఎక్కాలి అనిపించలేదు. ఎందుకనేది నాకు తెలీదు. తర్వాత రైలు ఎక్కి ఒంగోలు వచ్చాం. వచ్చే దారిలో ట్రైన్ ఏదో ప్రాబ్లం వస్తే. వేరే నారాయణాద్రి ఎక్కటమో దిగటమో చేసాం. అలా ట్రైన్ మారేటప్పుడు మా నాన్న నన్ను ఎత్తుకు వెళ్ళాడు నేను నిద్ర లేవకపోయేసరికి. ఆ టైం లో ఒంగోలు నుండి మా ఊరికి బస్సులేదు. లారి దొరికితే దానిలో వెళ్ళాం.

ఇక్కడ నాకు దేవుడు ఎవరో తెలీదు. దేవుడిని చూసింది గుర్తు లేదు. మీరు ఇప్పటివరకు తిరుపతి వెళ్లుంటే ఒక్కసారి గర్భగుడి లో దేవుడు విగ్రహం ఎలాఉంటుందో గుర్తుకు తెచ్చుకోండి. మీకు గుర్తుకువస్తే మీరు దేవుడిని మనసుతో చూసినట్టు. లేదంటే భక్తితో చూసినట్టు. భక్తితో చూస్తే మీకు అక్కడి విగ్రహాన్ని చూసినప్పుడు ఏ భావన అయితే ఉందో అదే భావన ఎక్కడ గుళ్ళో విగ్రహాన్ని చూసినా వస్తుంది.